Vissenregen (door Alexander)

In Honduras, in het stadje Yoro, enkele honderden kilometers van de kust, viert men eens per jaar het Festival de la Lluvia de Peces. De datum staat nooit vast, het is in mei of juni of juli. Op een dag wordt de hemel donker, onweerswolken pakken zich samen, het begint te stormen en bliksemen en donderen en de straten komen blank te staan van het neerplenzende regenwater. Na de urenlange bui liggen er op straat honderden spartelende vissen.

Dan komen de mannen en vrouwen van Yoro hun huizen uit en ze beginnen te graaien naar de vissen. Ze leggen de verse vissen op schalen, klemmen ze tussen hun armen of stoppen ze in zakken. Hele gezinnen keren huiswaarts met zo veel vissen als ze tillen kunnen. Diezelfde avond nog verspreidt zich door heel Yoro de warme geur van gebakken vis.

‘We weten elk jaar dat het eraan komt. Als er dan een stormachtige wind opsteekt, kijkt mijn vader uit het raam naar buiten en zegt: “Dat is de vissenregen.” Hij heeft zijn knapzak al klaarliggen om daar alle opgeraapte vissen in te stoppen,’ vertelde een Hondurese jongen drie jaar geleden aan een journaliste. ‘Telkens als de vissenregen komt, vertelt mijn grootmoeder over een missionaris, pater Manuel de Jesús Subirana, die honderden jaren geleden de arme mensen in het oerwoud ontmoette. Hij zag dat ze honger leden en hij bad gedurende drie dagen en drie nachten. Het moment dat zijn gebed voorbij was, barstte er een onweer los en vielen de vissen naar beneden.’

In de jaren zeventig is er een groepje onderzoekers naar Yoro gestuurd. Zij kwamen erachter dat alle vissen van dezelfde soort waren, dat deze vissensoort nergens in de wijde omtrek in het water te vinden was, dat inderdaad alle vissen leefden als ze uit de hemel vielen én dat ze compleet blind waren. De theorie was dat ze uit een ondergrondse rivier opgeslorpt waren en daarna weer neergeregend. Maar er is geen sluitende wetenschappelijke verklaring voor dit fenomeen.