Foto's (door Frank)

Er zijn laatst foto’s van mij gemaakt door een heel echte fotograaf. Een amateurfotograaf die al twintig jaar met dezelfde techniek bezig is en het nu heel goed kan. Hij heet John.
John is een perfectionist. Hij werkt met clair-obscur (net als Rembrandt). Weinig licht, van opzij, veel contrast, zodat je mooie patronen van schaduwen over je gezicht krijgt. Maar je moet wel stilstaan, want het licht moet natuurlijk precies goed vallen. Daar ging het mis.

Mij moet je pakken als ik weer eens een enorm verhaal aan het houden ben, wild met mijn armen zwaai en gezichten trek. En dat betekent dat je niet precies een spanningsdriehoekje onder mijn oog kunt laten vallen.

Er zijn wel mooie foto’s uitgekomen, hoor. Maar veel zijn erg geposeerd en veel zwaarwichtiger dan ik mezelf ken. Vanavond ga ik weer naar hem toe. Gewapend met mooie muziek en mijn nieuwe korte haar. Dan gaan we kijken of we mij nog meer kunnen vangen.
Waarschijnlijk neem ik Kommil Foo mee. Mooie cabaretliedjes, meestal over de liefde, waardoor je vanzelf gaat geloven dat er ook wel iets heel moois zit aan een beetje liefdesongeluk.
En Donkey Diesel gaat mee. Ook Vlamingen en een heerlijke mengelmoes van allerlei stijlen door elkaar. Een vuige, smerige, fijne band die je volgens mij het best live ziet.
Ik ben geen Alexander en ook geen Hester Carvalho, maar een paar liedjes luisteren kan heel makkelijk op de sites. En het zijn echte aanraders.
www.kommilfoo.be (luister: ‘ik red me wel’ en ‘Madrid’)
www.donkeydiesel.be (luister: ‘Sylvie #1’)

Foto: John Schenk

Uit de vorige fotosessie is een combinatie van twee foto’s gekomen waar ik erg blij mee ben. Op allebei sta ik in zo goed als dezelfde houding. Op de ene met een opschrijfboekje, op de andere met een rugbybal. Vooral die laatste foto is net een Adidasreclame.


Ps. Het klad voor dit stukje is getypt op Tippa. Al mijn huisgenoten kwamen buurten omdat het zo geweldig klonk.