Briesjebriesje (door Alexander)

Ik had het heelheelheel druk het afgelopen weekend, er moest een belachelijk lang werkstuk komen waaraan ik iets te laat begonnen was. Na een lummeldag op zaterdag zette ik zondagochtend mijn wekker om zeven uur ’s ochtends en sloot ik me de hele dag op in mijn kamer. Uit die ingrediënten was een prachtige zenuwinzinking opgeborreld, als ik Donavon Frankenreiter niet had gehad.

Donavon Frankenreiter heeft al een prachtige naam, de ideale naam voor een surfende gitarist met een zandkorreltje in zijn honingstem.

De hele zondag tokkelden de twee cd’s van Donavon Frankenreiter door mijn kamer. Het is muziek als een zeebriesje. Het is ondenkbaar zijn muziek te horen zonder aan warme zonneschijn te denken. Laid-back dude-muziek. Makkelijk in het gehoor, funky en jazzy, wiegend-swingend, niet al te interessante teksten – veel half-geforceerd-geknepen oh baby baby, ooh oh oh, we’re freee freehiehiehie – maar dat is ook maar beter voor studie-achtergrondmuziek.

De muziek is best Jack Johnson-achtig. Maar die maakt lome, zorgeloze strandmuziek. Met ruisende golven, maar zonder zilt zeebriesje. Het is wel móói, maar een heel album van hem is vaak zo loom dat ik er van in slaap val. Niet echt iets om bij aan het werk te blijven. Donavon Frankenreiter laat tussen de briesjebriesjemuziek door zijn stem golven – butterflahahay – en daardoor wordt zijn geluid niet monotoon. Zijn stem klinkt af en toe wat ruwer, en niet zo honingzoetzacht als die van Jack. Bij Donavon zit er ook af en toe een zandkorreltje tussen de honing, zo'n stiekem korreltje dat knerst tussen je tanden. Donavon heeft niet het gladgeschoren koppie van Jack. En hij heeft lang surfershaar en een borstelige snor.

www.myspace.com/donavonfrankenreiter