AFTERFILM

Soms denk ik: waarom ga ik zo vaak naar de film? Hoeveel films zijn er nu eigenlijk die ECHT iets voor me betekenden? Die me echt bij bleven, waar ik iets van leerde, waar ik ook na jaren nog beelden van kan oproepen?
En is het niet zonde om naar minder goede films te gaan? Tijdverlies? Vervuiling van mijn uren?

Gisteren en vandaag ging ik naar redelijke films. geen hemelbestormers. MISS POTTER gisteren, en vandaag A BRIDGE TO TERABITHIA. Ik wilde erheen omdat beide iets met kinderliteratuur te maken hebben, MISS POTTER gaat over de tekenaar en schrijfster Beatrix Potter (met een vervelende Renee Zellweger in de hoofdrol die een rolprent lang heel irritant met haar pruimenmondje trok, volgens mij deed ze dat ook al in BRIDGET JONES - gelukkig was Ewan MacGregor er nog, als tegenspeler), en A BRIDGE TO TERABITHIA is gemaakt naar het gelijknamige Amerikaanse kinderboek van Katerine Paterson.
Beide films vonden het nodig om op driewart de antagonist te laten doodgaan; vaak een zwakke truc om zowel diepte als dramatiek te genereren.
Maar beide films waren ook goed gemaakt, mooi gefilmd en dus charmant en fijn. Gewoon fijn.

En beide keren liep ik de MK2-cinéma in Bibliotheque, Parijs uit en zag de prachtige gebouwen, en de avondzon, en alles was goed. Ik had een afterfilm-gevoel. Het duurt gemiddeld zo'n vier minuten: je waant je nog even in een bedachte wereld en het licht is op de juiste manier afgesteld, de mensen hebben niets kwaads in de zin, en alle nare zaken kunnen opgeheven worden door de stekker van de projector uit het stopcontact te trekken.

En toen wist ik het weer: het zijn niet altijd de films zélf waarvoor ik naar de film ga. Soms is het alleen maar om die vier minuten erna.