Lang en gelukkig (door Alexander)
Heel ver ben ik nog niet in dat boek van García Márquez, dus ik zit nog een beetje te wachten op dat magische realisme, dat foefje waarmee hij zo bekend is geworden. Want ik ben wel benieuwd wat dat inhoudt. Ik stel het me voor alsof de hoofdpersoon op volstrekt geloofwaardige wijze een bakkie doet met een overleden overgrootmoeder. Ik verwacht dat er niemand gek van opkijkt als er iets voorvalt waarvan men gek zou moeten opkijken. Een beetje zoals ik het zag in de film PAN'S LABYRINTH (EL LABERINTO DEL FAUNO), een film die iedereen moet gaan zien.
Regisseur Guillermo del Toro lijkt een redelijk 'gewoon' sprookje te vertellen, met Disney-waardige elementen als een verloren prinses die uit een onderaards koninkrijk is verdwenen en op aarde terechtkwam. Maar het speelt zich ook af in de rauwe realiteit van de Spaanse burgeroorlog, waar Franco en zijn nationalisten net een bittere strijd gewonnen hebben. Hoofdpersoon is de jonge Ofelia, die met haar moeder intrekt bij haar nieuwe liefde, een Franco-generaal. Ofelia komt op zijn landgoed in aanraking met een elfje en met een faun die een opdracht voor haar heeft: ze moet een drietal opdrachten vervullen, om te bewijzen dat zij de verloren prinses is.
Het resultaat is een onvoorspelbaar, grimmig, macaber sprookje van een gedurfde en bittere schoonheid. Ik moest een beetje aan de zich steeds meer ontwikkelende HARRY POTTER-reeks denken. Om twee redenen.
De eerste is dat de magie van Potter nergens onrealistisch wordt, terwijl er toch met een zeker verwondering naar gekeken wordt. Zoals Harry wel wil aannemen dat de parallelle wereld van Zweinsteins Hogeschool voor Hekserij en Hocus-Pocus bestáát, maar er toch een beetje verwonderd over blijft tot hij het met eigen ogen ziet, zo verbaast Ofelia zich er wel over dat de faun bestaat, maar neemt de gevolgen van zijn bestaan ook bloedserieus. Dat laat het een sprookje zijn zoals een sprookje zou moeten zijn: puur geloofwaardig, zonder de geloofwaardigheid van het verhaal ook maar een moment in twijfel te trekken. In dit verhaal kán dit. Dat voel je.
De tweede reden dat ik het met Potter vergelijk is dat PAN'S LABYRINTH het grimmig en menselijk is. Dat zijn de laatste paar boeken over Harry ook, en daarom blijft de serie interessant. De tovenaars kunnen niet alles meer met hun toverstafje oplossen, wordt steeds meer de strekking van het verhaal - anders gezegd: het gaat steeds meer om de beslissingen van de personages, niet om de magie. Ook PAN'S LABYRINTH biedt geen onbezorgd, gemakzuchtig heppie-end, waarin de held(in) het kwaad met een nobele handomdraai overwint. Een sprookje zonder vervelend 'lang en gelukkig'. Het is een sprookje dat geheel past bij de wrange historische setting van de Spaanse burgeroorlog.
Het is een goed verhaal, niet alleen om de inhoud, maar om de montage, de acteurs, de cameravoering, de special effects, de muziek (mooi!). Maar vooral om het scenario en de regie. De regisseur heeft hier een weergaloos sprookje van gemaakt. Een magisch en realistisch sprookje. Ga het zien.
PS. Dan hoor ik over een paar weken wat jullie ervan vonden, goed? Want dit is mijn laatste stukje. Nu: dank! Ik heb onverwacht veel plezier beleefd aan mijn twee gastblogweken, in het bijzonder dankzij alle zéér enthousiasmerende commenters, met wie ik me inmiddels al bijna bevriend voel, dankjulliewel Marc, Ingrid, Kees, Marieke, Bibi, Thomas, Jan Paul, en Edward natuurlijk. Dankjulliehartelijkwel, ik ga nu weer door met arcticmonkeyen. Maar ik kom terug. In welke gedaante dan ook, in die van commenter of van hernieuwd gastblogger, of van wie dan ook. Dag!
