Ragfijn raggen (door Alexander)
Hij lijkt lawaaiig en klinkt gehaast, de nieuwe cd FAVOURITE WORST NIGHTMARE van Arctic Monkeys. De overweldigende stortvloed van geluid gaf me na de eerste luisterbeurt het gevoel dat ik het allemaal niet zo goed kon horen. Dat ik door de herrie de muziek niet meer kon horen. Alsof ik het overheersende geluid van een kettingzaag even weg moest denken. Maar dat is slim van Arctic Monkeys: dan ga je hem nog een keer luisteren. En dan blijkt het rijke herrie te zijn. Lawaai met lagen. Arctic Monkeys raggen ragfijn.
Met hun eerste album werden de vier bandleden van Arctic Monkeys vorig jaar wereldsterren, op hun twintigste. (Oh, jaloezie! Wij, The Starting Hearts, hebben net twee eigen nummers, maar we zijn dan ook starting. Maar ook grote bewondering.) Hun geluid was nieuw en onvergetelijk. Iedereen vreesde dat de tweede Monkeys-cd zou lijden aan het tweede-albumsyndroom: de torenhoge verwachtingen waren bijna onmogelijk waar te maken. Ze doen het maar mooi wel.
Eerst lijkt het dus lawaai. Ik zal er een impressie van geven aan de hand van het eerste nummer BRIANSTORM. Dat stormt meteen vanaf het intro als een kudde wilde stieren uit de boxen. Een opdringerig roffelende bas, een razendsnelle, grommende drum, en eerst een raggend-tokkelende en dan ook nog een kettingzagend snerende gitaar, en steeds op de achtergrond zó’n waanzinnig zenuwenritme, trillend en tintelend, dat je het met de vijf vingers-in-topconditie van een hand nog niet kunt meetikken, de drummer heeft waarschijnlijk een bovenmenselijk aantal armen en benen en drumstokjes. En dan begint zanger Alex Turner de energieke lettergrepen van zijn tekst als confetti over alle maten heen te strooien, in een ademloze buitelhaast, nog steeds met zijn vertrouwd knauwende Sheffieldse accent en handenvol slang-neologismen. Het is allemaal bijkans onverstaanbaar en zeker onnazingbaar, zeker voor degenen die met Rubyrubyrubyruby van de Kaiser Chiefs al knopen legden in tong en lippen. Oh, en het is wel zo leuk om van die adrenaline-lettergrepen nog woorden te maken, zodat je ook nog enigszins een idee krijgt van waarover de zanger het ongeveer heeft. Daarom moet je het dus meerdere keren luisteren, omdat je alles wilt horen. Je bent eerst een keer of twintig bezig om alles te ontleden, om naar alles te luisteren en om elke boom in het bos te onderscheiden, elk instrumentje uit de instrumentatie te benoemen. Dan zie je het genie.
Van bovenstaande alinea moet ik even bijkomen. Ik hoop dat het gevoel van overweldiging is overgekomen. Ik ga morgen verder met mijn loftuiting. Beluister ondertussen even het nummer waarover ik het heb.
