BRUIN, ROZE

Gisteren tijdens een uit-eten-gaan in Rotterdam legden mijn disgenoten me een dilemma voor. Een hypothetisch dilemma.
Ze vroegen me of ik een kleur wilde inleveren.

Ik zou dan nooit meer de kleur x kunnen zien. Maar ik kreeg er geld voor in de plaats. Veel geld. Waarmee ik aardige, leuke, nobele dingen zou kunnen doen.

Hen was zelf dat dilemma ook voorgelegd. Zij hadden wél en niet gezegd dat ze het zouden doen (de een wel, de ander niet), maar beide hadden de kleur roze gekozen om in te leveren. Wonderbaarlijke keuze. Volgens mij zouden dan heel wat biggetjes, maar vooral ook heel wat mensen hun huidskleur verliezen.
Want, het dilemma werd nog even aangescherpt: in plaats van roze zou je dan zwart zien. Niet een bepaalde grijstint of zo.

Ja, kijk, dan wordt het anders. Zwarte biggetjes. Nou ja, die bestaan. Zwarte medemensen, die bestaan gelukkig óók. Je zou zeggen dat het niet zoveel verschil zou maken (misschien dat als de racisten in de wereld 'verkleurd' werden, het racisme zou ophouden?).

De reden van de een om te weigeren was: dan zullen mensen je als een freak zien. Je wordt dag aan dag herinnerd aan je duivelskeuze. Dat geld gaat je in de weg zitten.

Ik vraag me dat af. Los van het feit dat je nieuwe handicap dus een soort kleurenblindheid is (en daar leven wel meer mensen zeer gelukkig mee), hoeft die verkleuring verder niet door de buitenwacht opgemerkt te worden.

Goed, dit wordt te technisch.

Een antwoord is niet te geven op dit vreemde dilemma. Stel dat je niet roze zou verliezen, maar oranje? Of donkerbruin? Die laatste optie vind ik al logischer, donkerbruin zit toch al in de buurt van zwart.

Opvallend was wel dat we ándere kleuren, zoals blauw, rood en geel totaal niet noemden. Blijkbaar bestaat er een kleurenhiërarchie, en is de vraag die alle kinderen aan kinderboekschrijvers na een lezing stellen: 'Wat is uw lievelingskleur?' helemaal zo'n vreemde niet.

PS1:
Vroeger noemden wij roze: 'raaaaaze'.

PS2:
Eh... (twijfel slaat toe)... is dit een waardig blogstukje?