SMAAK EN VERRAAD

Vanavond komen we weer thuis uit Bologna. Met herinneringen.
En bij de herinnering aan Bologna horen smaken.

Die van de speciale Bolognese pasta bijvoorbeeld. Die pasta heet gramigna. In mijn herinnering de lekkerste pasta ooit. Het zijn kleine groen gedraaide schroefvormige pastaatjes met een saus van stukjes worst.
Die smaakherinnering gaat echter een jaar of zeven terug, en leek zich niet te herhalen - simpelweg omdat ik de afgelopen jaren de pasta nergens meer vond.
Tot gisteravond.

In het restaurant waar we waren stond het op de kaart. Maar wat bleek? Het waren geen schroefjes, maar lange elleboogjes. De pasta was niet groen maar geel. En de saus was vet en vies in plaats van hemelherinnerend. Pastaverraad. Herinneringengekte.

Maar: aardbeien!
Ik hou eigenlijk niet zo van aardbeien. Rood water met weerhaakjes - zo wordt er binnenin mijn mond meestal over aardbeien gesmaald. Ja, het zijn vuige roddelaars, die smaakpapillen van mij.
Maar gisteren kreeg ik fragolini. De kleine bosaardbeitjes die ook zo typerend voor Bologna zijn. En wat een paradijselijk genoegen! Ze ontploften zachtjes op mijn tong en iedereen daarbinnen viel in katzwijm. Smaak met een grote S, een grote M, een grote A, een grote A en een grote K. Eetcupidootjes die raak schoten.

In de holte van mijn Italiaanse genotsherinneringen is de tijdelijke gramigna-vacature dus weer opgevuld. Fragolini is the name. Met een grote F, een grote R, een...

Hebben jullie ook smaak-plaats-hemel-verbindingen?