AL GALIDI

Ik zag op msn in het alias van een vriend van me deze zin staan: Het grootste drama is als er iets doodgaat in de mens en hijzelf verder leeft.
Het bleek een citaat van de dichter Al Galidi.

Al Galidi, omstreeks 1971 in de woestijn geboren, in Irak, en sinds 1998 in Nederland, helaas nog zonder definitieve verblijfsvergunning, publiceerde romans, verzamelde columns en 3 dichtbundels.
Naar aanleiding van die ene zin ben ik zijn poëzie gaan lezen, vooral zijn laatste bundel DE HERFST VAN ZORRO.
Zó goed.

Een gedeelte van het gedicht ZORRO NEEMT AFSCHEID VAN ZIJN HART:

'Niet parkeren'
op je getatoeëerd.
Mijn hart
als de duiven van de Dam.
Niet de vrede bedekt jou, mijn hart,
maar ketchup,
mayonaise
en schoenen van toeristen.
Nooit zul je een visum
voor het land van de liefde krijgen,
net als de duiven van de Dam.
Mijn hart,
jij zoekt in lege bierblikjes
naar jouw rivieren,
in leugenachtige toeristenhanden
zoek je zuidelijke rijstvelden.

Afgelopen zaterdag ontmoette ik de dichter, tijdens een van de avonden van de Week van de Poëzie. Zijn voordracht was zacht, melancholiek, grappig, triest en ironisch tegelijk. En degene die het Al Galidi-citaat in z'n msn-naam had staan mag binnenkort bij Al Galidi Arabische thee komen drinken (en ik mag mee!).

Op zijn website zegt Rodhan Al Galidi: 'Mijn sterke punt is dat ik niet in het woord en wat ik schrijf geloof. Mijn zwakke punt is dat ik alleen schrijf als ik niets te doen heb. Wat dat betreft geluk dat ik als asielzoeker niet mag werken, reizen of denken. Nu heb ik al meer dan acht jaar pauze en daarvoor ben ik de IND en het Ministerie van Justitie heel erg dankbaar. Ik eet graag kip en lamsvlees en heel veel fruit. Twee dingen zal ik nooit doen: haring eten en Nederlands worden.’

En nu DE HERFST VAN ZORRO genomineerd is voor de VSB Poëzieprijs hoop ik zo, zo, zo dat hij hem deze week ook krijgt.