AANGEZICHTEN

Al een tijdje vraag ik me af hoe ik dit onderwerp nu in een blogpost kan gieten... Welk onderwerp? Dit: mensen die van nature een bepaalde gezichtsuitdrukking hebben.
Ik zie ze de laatste tijd steeds vaker (uiteraard omdat ik er op let): mensen die 'gewoon' kijken, maar niet 'neutraal'.

Ik verklaar me nader. De meeste mensen hebben, wanneer ze hun gezicht op de 'normaalstand' hebben staan, een blanco uitdrukking. Elk gevoel kan er nog in. Als ze struikelen, kijken ze geschrokken. Als er een grap verteld wordt, kijken ze vrolijk. Als hun beltegoed op is, kijken ze verstoord.
Maar er zijn dus ook mensen die als 'normaalstand' van hun gezicht één van die temperamenten hebben. Mensen dus, die áltijd verbaasd kijken. Of áltijd chagrijnig. Of áltijd geamuseerd. Echt waar, ga maar eens scouten op het station: je kunt ze bijna categoriseren.
Ik vraag me af of dat ook consequenties heeft voor het gevoelsleven van die mensen. Is iemand die steeds kwaad kijkt ook eerder kwaad? Of juist niet? Is iemand die altijd lichtelijk verbaasd om zich heen kijkt nog wel te verrassen? Wordt iemands gevoelsleven ingekleurd door de toevallige stand van zijn aangezicht?

Of is een en ander helemaal niet zo toevallig? Kijkt iemand verbaasd omdat hij voortdurend verbaasd is? Heeft de klok twaalf geslagen op een bijzonder gelukkig/heftig/irritant/angstig moment?

Ik ben in de war en als ik niet oppas gaat mijn gezicht ernaar staan.
Wie weet iets van aangezichtspsychologie?
Hier die theorie!