Dikkie Dik (Jan Paul)

Vandaag een zware dag gehad. Een dag vol lezingen. En al waren het er maar vier, het leken er wel tien. De eerste groep ging perfect, maar de tweede groep bestond uit twintig ongeleide projectielen die uit 100% puur 24 karaats ADHD bestonden. De derde groep bestond uit de braafste engeltjes die je maar voor kunt stellen en toen kwam de vierde groep. Mijn lezing begint altijd met een stukje over lichaamstaal. De lichaamstaal van deze groep sprak boekdelen - als in de complete werken van Lou de Jong. Er was in de pauze iets gebeurd (ik weet niet wat) en drie kinderen hadden net duidelijk zichtbaar gehuild. De rest zat met de armen over elkaar en keek mij nors, zwijgend en verwijtend aan. Alsof ík er iets mee te maken had. Gelukkig kwam het in beide gevallen uiteindelijk helemaal goed (een verhaal over nijlpaardenpoep doet wonderen) en waren beide sessies zelfs leuk. Maar het was wel zwaar. Alsof ik ze één voor één het Empire State Building op moest sjouwen om ze aan het lachen te krijgen.

De lagere groepen van de school werden bezocht door Jet Boeke. Van Dikkie Dik. Een leuke dame die het overigens vandaag ook niet makkelijk had met haar groepen. Ik vroeg haar of zij misschien Dikkie Dik was. Ze hoefde niet eens te antwoorden, want ik had het al lang gezien. Wie zo lang met één karakter bezig is versmelt daarmee. Zij is op Dikkie Dik gaan lijken en andersom. De eerste Dikkie Diks zijn nog geïnspireerd op haar kater. Daar lijken ze ook op. Maar uiteindelijk heeft Dikkie Dik steeds meer haar gezicht gekregen. Zonder dat dit haar bedoeling was. Het gebeurt gewoon. Net zoals Kikker Max Velthuis was en zoals Obelix Uderzo was.